Ἐν Ἁγίῳ Ὄρει ὁ ἐν τῷ σπηλαίῳ τοῦ ἁγίου Αθανασίου τοῦ τῆς Μ. Λαύρας ἀσκητεύσας ιερομόναχος Χαρίτων, ἐξ ἀρχαίου τινός χειρογράφου προφανῶς ἀντιγράψας, ἐξέδωκε φυλλάδιον ὑπὸ τὴν ἐπιγραφήν «Το ταξίδιον εἰς τοὺς οὐρανούς». Τὸ φυλλάδιον περιέγραφε συμβολικῶς τὸ ταξίδιον, τὴν ἔξοδον τῆς ψυχῆς, την ἀναχώρησιν εἰς τὴν αἰώνιον πατρίδα καὶ προέτρεπε τους μέλλοντας ἐπιβάτας νὰ προμηθευθοῦν τὰ εἰσιτήριά των καὶ νὰ εἶνε ἕτοιμοι. Εἰς τὸ τέλος δὲ ἐδημοσίευε καὶ συνταγήν, «ιατήριον», βάσει τοῦ ὁποίου κατασκευάζεται ἓν θαυμάσιον φάρμακον διὰ πᾶν νόσημα τῆς ψυχῆς. Ἐκ τοῦ φαρμάκου τούτου πρέπει ἕκαστος πιστός να λαμβάνῃ δόσιν τινά μέ τό «κοχλιάριον τῆς κατανύξεως».
Χάριν τῆς πνευματικῆς ὠφελείας τῶν ἀναγνωστῶν, ἀναδημοσιεύομεν τό σπάνιον τοῦτο φυλλάδιον μὲ μίαν νέαν εἰκόνα παραστατικὴν τοῦ ὅλου νοήματος.
Ἀδελφοὶ καὶ πατέρες, φίλοι ἀναγνῶσται! Το τέλος εγγύς. Ο θάνατος με μυρίους τρόπους ἔρχεται καὶ παραλαμβάνει τοὺς ἀνθρώπους διὰ τὴν ἄλλην ζωήν. Αἱ ἁμαξοστοιχίαι συνεχώς κινοῦνται. Πλήθη μεταφέρονται. Ἐρωτῶμεν· Ἔχομεν εισιτήριον; Εισιτήριον δέ εἶνε ἡ ἀγαθὴ συνείδησις, τὴν ὁποίαν ἀποκτᾷ τις διὰ τῆς πίστεως εἰς τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, μιᾶς πίστεως, ἡ ὁποία δεν παραμένει νεκρά, ἀλλ’ ἐκδηλοῦται εἰς ἔργα μετανοίας, εἰς ἔργα ἁγιασμοῦ, ποικίλης χριστιανικῆς ζωῆς καὶ δραστηριότητος καὶ ἀναλόγως τῶν ἔργων θὰ εἶνε καὶ ἑνὸς ἑκάστου ή ταξιθέτησις.
Εἰς ἐποχὴν κατὰ τὴν ὁποίαν τὰ ταξίδια εἰς ξηράν, θάλασσαν καὶ ἀέρα ἀπὸ τοῦ ἑνὸς ἄκρου τῆς γῆς ἕως τοῦ ἄλλου έγιναν θέμα καθημερινῶν συζητήσεων τῶν ἀνθρώπων, δημοσιεύομεν τὸ φυλλάδιον καὶ τὴν εἰκόνα διὰ νὰ στρέψωμεν τὴν προσοχὴν ἔστω ὀλίγων ψυχῶν πρὸς τὸ ὄντως μέγα, τὸ ἐκπληκτικώτερον ὅλων τῶν ταξιδίων, το μοναδικὸν ταξίδιον, ὅπερ ἐκ γῆς πρὸς τοὺς πραγματικοὺς οὐρανοὺς θέλει μεταφέρει ἡμᾶς. Ὅσον καὶ ἐὰν φαίνηται εἰς πολλοὺς τοῦτο ἀπίστευτον, εἶνε ὅμως γεγονός, ὅπερ πιστοποιεῖ ὁ ἀδιάψευστος λόγος τοῦ Θεοῦ, ὅτι πρὸς τὰ ἐκεῖ, πρὸς τὸν ἄυλον καὶ πνευματικόν κόσμον βαδίζομεν, διότι «τὸ πολίτευμα ἡμῶν ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει» (Φι 3,20) καὶ «οὐκ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» (Εβ 13,14).
ΤΟ ΤΑΞΙΛΙΟΝ ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ
Πᾶν ὅ,τι καθ’ ἑκάστην προβάλλεται εἰς τὸν χριστιανὸν δεικνύει ἡ ἀκόλουθος ἔκθεσις περὶ τοῦ εἰσιτηρίου διὰ τὸ ταξίδιον εἰς τοὺς οὐρανούς.
Τὸ εἰσιτήριον τοῦτο πωλεῖται εἰς τὸ πρακτορεῖον τῆς εὐσεβείας. Πρὸς εὐκολίαν, εἰς τοὺς θέλοντας ἵνα ταξιδεύσωσιν εἰς τοὺς οὐρανοὺς παρέχομεν συνοπτικῶς τὰς ἑξῆς πληροφορίας.
Σιδηρόδρομος διὰ τοὺς οὐρανούς Αναχώρησις· ἀνὰ πᾶσαν στιγμήν. “Αφιξις· ὅταν ὁ Θεὸς εὐδοκήσῃ.
Τιμαὶ εἰσιτηρίων Α ́ θέσις (Ταχεία αμαξοστοιχία):
Αγνότης καὶ μαρτύριον, ἢ τελεία ἐκπλήρωσις τῶν εὐαγγελικῶν ἀρετῶν. Τάξις. ̔Αγνεία καὶ ὑποταγή, πνεῦμα αὐταπαρνήσεως ὑπὲρ τῆς θείας ἀγάπης.
Β’ θέσις (κατ’ εὐθεῖαν ἁμαξοστοιχία):
Μετάνοια, πεποίθησις εἰς τὸν Θεὸν καὶ ἀκριβὴς ἐκτέλεσις τῶν ἀγαθῶν ἔργων. Προσευχή, νηστεία καὶ ἐλεημοσύνη.
Γ’ θέσις (Συνήθης αμαξοστοιχία):
Τήρησις τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας, ἐκπλήρωσις τῶν πρὸς τὸν πλησίον καθηκόντων.
Δ ́ θέσις (Ἔκτακτος αμαξοστοιχία):
Μετάνοια κατὰ τὴν τελευταίαν ὥραν τοῦ θανάτου· παράκλησις πρὸς ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν.
Παρατηρήσεις
1. Εισιτήριον μετ ̓ ἐπιστροφῆς οὐχ ὑπάρχει.
2. Ἁμαξοστοιχίαι διὰ διασκεδάσεις οὐκ ἀναχωροῦσιν.
3. Παιδιὰ μικρὰ ἀνήλικα, ὧν ἡ διάνοιά ἐστιν ἄωρος, ταξιδεύουσι δωρεάν, ἀρκεῖ νὰ ἀνήκωσιν εἰς τοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας.
4. Οι ἐπιβάται παρακαλοῦνται ἵνα μὴ φέρωσι μεθ ̓ ἑαυτῶν ἄλλο τι, εἰμὴ μόνον ἔργα ἀγαθά, ἐὰν θέλωσιν ἵνα προφθάσωσι την ἁμαξοστοιχίαν καὶ μὴ καθυστερηθῶσιν.
5. Εἰς πάντα σταθμὸν παραλαμβάνονται ἐπιβάται.
6. Ἕκαστον εἰσιτήριον, ἵνα ἔχῃ κῦρος, δεῖ φέρειν τὴν σφραγῖδα τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καὶ τῆς ἁγιαζούσης χάριτος.
Πρὸς ἀποφυγὴν ἀσθενειῶν καὶ ἐπιδημιῶν κατὰ τὸ ταξίδιον πρέπει ὁ ἐπιβάτης νὰ ἔχῃ ρίζαν πίστεως, δροσερά φύλλα τῆς ἐλπίδος, ευώδη άνθη τῆς ἀγάπης, κρῖνα τῆς καθαρότητος, μύρτους τῆς ἐγκρατείας και ξύλον τοῦ σταυροῦ. Ταῦτα πάντα πρέπει νὰ δέσῃ ὁ ἐπιβάτης εἰς δέσμην μετὰ τοῦ νήματος τῆς πραότητος καὶ θέσῃ ταῦ τα εἰς τὴν χύτραν τῆς προσευχῆς καὶ βράσῃ εἰς τὸ πῦρ τῆς ἀγάπης καὶ ραντίσῃ ἔπειτα δι’ οίνου ἁγίας χαρᾶς καὶ διὰ μεταλλικοῦ ὕδατος τῆς μετριοφροσύνης, καὶ καλύψῃ διὰ τοῦ καλύμματος τῆς σιωπῆς. Ἄφες ταῦτα ἐπιβάτα, κατὰ τὴν νύκτα εἰς τὸ φῶς τῆς σκέψεως, καὶ λάμβανε ἐξ αὐτῶν ἓν κυάθιον (φλυτζάνι) την πρωΐαν, καὶ ἓν τὴν ἑσπέραν, καὶ ἔσο βέβαιος, ὅτι μέλλεις ἀπολαῦσαι μακρὸν βίον ἐν πληρεστάτῃ ὑγεία.
Ἵνα διέλθῃς τὸ τελώνιον, καὶ βαδίσῃς εἰς τὸν οἶκον τοῦ Θεοῦ, πρέπει νὰ θέσῃς κάτωθεν εἰς τὸν σάκκον τοῦ ταξιδίου σου τὴν ταπεινοφροσύνην, ἄνωθεν τὴν ὑπακοήν, καὶ ὑπεράνω τὴν προσευχήν. Εἶτα πλήρωσον τὸ κενὸν διὰ τῆς ἀπονεκρώσεως τῶν παθῶν καὶ ἀφοῦ λάβῃς τὸ ἀλεξιβρόχιον (ὀμπρέλλα) τῆς ἀγάπης, βάδισον κατ ̓ εὐθεῖαν εἰς τὸν οἶκον τοῦ Θεοῦ. Πλησίασον εἰς τὴν ἕδραν τῆς ἐξομολογήσεως, καὶ ἐκεῖ δεῖξον τὸ εἰσιτήριόν σου, δι ̓ ὅπερ πρέπει νὰ πληρώσῃς ἐν φόβῳ ὅ,τι ἂν ζητήσωσι παρὰ σοῦ. Εἶτα ἐπικύρωσον τοῦτο διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐν τῇ θείᾳ Εὐχαριστίᾳ, ἤτοι ἐν τῇ μεταλήψει τοῦ τιμίου Σώματος καὶ Αἵματος αὐτοῦ, καὶ βάδιζε ἡσύχως εἰς τὸ ταξίδιόν σου.
Αποχαιρετίζω σε καὶ ἐγώ, καὶ ἐλπίζω ἐλέῳ Θεοῦ καὶ δι ̓ εὐ χῶν σου, ἵνα συντύχωμεν πάλιν εἰς τοὺς οὐρανούς. ‘Αμήν.
επ. Αυγουστίνος Καντιώτης – από το βιβλίο “ΦΛΟΓΕΡΑ” (Τόμος Α΄)