Ἡ ἀλήθεια, ἀγαπητοί μου, εἶναι ἡ μετάνοια! Καί μετάνοια εἶναι ἡ ἐπιστροφή μας ἀπό τήν ἁμαρτία στόν Θεό. Δέν εἶναι ἔργο τῆς Ἐκκλησίας να τρέχει νά θερα πεύει κοινωνικές πληγές. Προσέξτε αὐτό εἶναι δευτε ρεῦον ἔργο. Τό κύριο ἔργο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι νά θε ραπεύει τήν ἁμαρτία καί νά προετοιμάζει τούς ἀνθρώπους γιά τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. «Οὐ γὰρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν», διότι δέν ἔχουμε ἐδῶ μένουσα πόλη, μένουσα πατρίδα, πού μένει γιά πάντα· ἐξ ἄλλου ὁ θάνατος τό δείχνει αὐτό. Ὁ Χριστιανισμός ἦλθε νά μᾶς ἀφθαρτίσει καί νά μᾶς ἀθανατίσει. Αὐτά -ἡ ἀφθαρσία καί ἡ ἀθανασία- δέν ὑπάρχουν ἐδῶ στή γῆ· ἐδῶ στή γῆ ὑπάρχουν ἁπλῶς οἱ προϋποθέσεις γιά νά πετύχουμε αὐτά. Θα φύγουμε ἀπό ἐδῶ, ἀγαπητοί μου. Δέν εἶναι ἐδῶ ἡ πατρίδα μας, δέν θά ἐγκατασταθοῦμε ἐδῶ.
Ὅταν μάλιστα μιλᾶμε καί παλιά σᾶς τό εἶχα πεῖ – γιά κόκκινους καί πράσινους παραδείσους, αὐτό εἶναι αἵρεση κοινωνικῆς διαστάσεως. Αἵρεση! Διότι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι ἐδῶ πάνω στή γῆ. Ὁ Χριστός λέει σαφῶς: «ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ὑμῶν ἐστιν». Καί «ἐντὸς ὑμῶν ἐστιν» σημαίνει αὐτό πού ὁ Κύριος λέει, ὅτι δέν ἔρχεται «μετὰ παρατηρήσεως». Δέν εἶναι ἕνα καθεστώς ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἀναγέννηση τοῦ ἀνθρώπου! ἡ ἀναγέννηση τοῦ ἀνθρώπου ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ! Αὐτό εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Καί αὐτό δέν ἔρχεται «μετὰ παρατηρήσεως», μέ τυμπανοκρουσίες καί μέ ἐξαγγελτήρια καί δημοσιεύσεις. Ὁ καθένας βρίσκει τόν δρόμο του, βρίσκει τήν Δαμασκό του, ανοίγουν τα μάτια του ἀπ’ το σκοτάδι στό φῶς, βρίσκει τόν Χριστό, και σώζεται. Αὐτό εἶναι ὁ Χριστιανισμός.
Τώρα, ἐάν οἱ Χριστιανοί, πού βλέπουν γύρω τους τήν ἀδικία, θά ἤθελαν μέ κάθε τρόπο να βοηθήσουν τούς συνανθρώπους τους νά μήν εἶναι φτωχοί, νά ἐπικρατεῖ ἡ δικαιοσύνη ἐπί τῆς γῆς καί λοιπά, αὐτά εἶναι ἐπιπτώσεις τοῦ ἔργου τῆς σωτηρίας· δέν εἶναι τό κύριο ἔργο τοῦ Χριστιανισμοῦ. Δέν ἦλθε ὁ Χριστός, ἀγαπητοί μου, νά ἐπιβάλει τή δικαιοσύνη ἐπί τῆς γῆς μέ τήν ἔννοια πού τή θέλουν τα κοινωνικά συστήματα.
Κάποτε ἕνας νεαρός πῆγε καί εἶπε στον Κύριο: Διδάσκαλε, θέλω να γίνεις διαιτητής ανάμεσα σ’ ἐμένα καί τόν ἀδελφό μου στην περιουσία τήν πατρική. Καί ὁ Κύριος τοῦ εἶπε: «Ἄνθρωπε, τίς με κατέστησε δικαστὴν ἢ μεριστὴν ἐφ’ ὑμᾶς;». Καί ἀντί νά μιλήσει καί νά πεῖ ἤ νά κάνει κάτι, ἀντί νά ἐπιβάλει τήν κοινωνική δικαιοσύνη, ἔστω καί ἐν ἐμβρύῳ, ἔστω καί ὑποδειγματικά, γιά νά τό δοῦμε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι οἱ μετέπειτα καί νά ἀσκήσουμε αυτήν τήν δικαιοσύνη ἐπί τῆς γῆς κατά τά καλούπια τῶν κοινωνικών συστημάτων, τί ἔκανε ὁ Κύριος στράφηκε προς τούς γύρω του καί λέει: «ὁρᾶτε καὶ φυλάσσεσθε ἀπὸ πάσης πλεονεξίας»!
Ποιό κοινωνικό σύστημα εἶναι ἐκεῖνο πού θά μποροῦσε νά περιορίσει τούς ἀνθρώπους, τούς πολίτες, καί νά τούς συνιστοῦσε νά μήν εἶναι πλεονέκτες καί φιλάργυροι; Ποιό; Σᾶς ἐρωτῶ· ποιό; Μόνο ὁ Χριστιανισμός ζητάει την πτωχεία, τήν θεληματική πτωχεία. Ποιό κοινωνικό σύστημα θα μιλούσε γιά πτωχεία; Καί πόσοι πολίτες θά ἀκολουθοῦσαν ποτέ ἕνα σύστημα κοινωνικό πού θά μιλοῦσε γιά πτωχεία; Θά πετοῦσαν ἔξω και πέρα μακριά ἐκεῖνον πού θά μιλοῦσε γιά πτωχεία!
Απόσπασμα από το βιβλίο του μακαριστού αρχ. Αθανασίου Μυτιληναίου με τίτλο “Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ (Τόμος Β΄)”