Τὰ ἔθνη «ὁδὸν εἰρήνης οὐκ ἔγνωσαν». Διότι, ὡς λέγει ὁ Ησαΐας εἰς τὸ 48ον κεφάλαιον τοῦ βιβλίου αὐτοῦ, δὲν ὑπάρχει εἰρήνη καὶ χαρὰ εἰς τὰς χώρας τῶν ἀσεβῶν.
Ἀλλ’ ἐὰν ἡ παγκόσμιος ειρήνη δεν δύναται νὰ ἐπικρατήσῃ ἐν τῷ κόσμῳ τῶν ἀποστατῶν καὶ ἀσεβῶν ἀνθρώπων, δι’ ἀπιστίαν καὶ διαφθορὰν καρδίας εἰς ἀέναον πόλεμον, ψυχρὸν ἢ θερμόν, ευρισκομένων καί ἀγωνιζομένων τὸν ἄθλιον ἀγῶνα διὰ τὴν ἐπικράτησιν τοῦ ὁμαδικοῦ ἐγὼ ὑφ’ ὅλας αὐτοῦ τὰς ἐκφάνσεις, ἐν τῇ ἰδιαιτέρα ὅμως ἐκείνῃ κοινωνία, ἡ ὁποία ονομάζεται Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, θὰ ἔπρεπε νὰ ἐπικρατῇ εἰρήνη, ὄχι ἁπλῶς εἰρήνη, ἀλλὰ βαθεῖα εἰρήνη, ἡ ὁποία κατὰ τὸν Ἡσαΐαν ὡς ποταμὸς ἀρδεύει τὴν κατάξηρον καὶ διψαλέαν γῆν, τὴν ὁποίαν πυρπολεῖ τὸ μῖσος καὶ ἡ ἐκδίκησις. Θὰ ἔπρεπεν ή ειρήνη αὐτὴ τῶν χριστιανῶν νὰ εἶνε ζηλευτόν υπόδειγμα δι ̓ ὅλα τὰ ἔθνη. Θὰ ἔπρεπε… Καὶ εἶνε εὔκολον. Ὄχι διότι και μεταξὺ τῶν χριστιανῶν δὲν ἀναφύονται διαφοραί τινες ἀντιλήψεων καὶ δὲν παρουσιάζονται συγκρούσεις ἀτομικῶν τινων συμφερόντων. Ἐφ’ ὅσον οἱ χριστιανοὶ δὲν φθάνουν εἰς τὸ ὕψος τῆς ἠθικῆς τελειότητος, τὴν ὁποίαν ἀπαιτεῖ ὁ Εὐαγγελικός Νόμος, διαφοραὶ καὶ συγκρούσεις εἶνε ἀναπόφευκτοι. Δὲν εἶνε ἄγγελοι οἱ χριστιανοί. Ἄνθρωποι εἶνε ἀτελεῖς, συναισθανόμενοι όμως, τὴν ἀτέλειάν των καὶ ἀγωνιζόμενοι διὰ τὴν τελειότητα. Καὶ μεταξύ τοιούτων χριστιανῶν εἶνε δυνατόν, ἐπαναλαμβάνομεν, νὰ ἐπικρατήσῃ ἡ εἰρήνη. Διότι οἱ χριστιανοί, οἱ φοβούμενοι τὸν Κύριον καὶ ἔχοντες συνείδησιν τῆς ἀποστολῆς των, ἔχουν τὴν ἁγίαν πρόθεσιν ν ̓ ἀκούσουν τὴν φωνὴν τοῦ Κυρίου καὶ νὰ συμμορφωθοῦν πρὸς τὸν κανόνα, τὸν ὁποῖον ὥρισεν ὁ Κύριος πρὸς ἐξομάλυνσιν ἀνωμαλιῶν, πρὸς συμφιλίωσιν καὶ εἰρήνην, ὁσάκις αὕτη διαταράσσεται ἐκ διαφόρων σφαλμάτων καὶ ἀταξιῶν ἐν τῇ πρὸς ἀλλήλους συμπεριφορά (Ματθ. 18, 15 – 17).
Τί λέγει ὁ κανών; Ας ἀναπτύξωμεν αὐτόν. Χριστιανέ, μέλος τῆς μεγάλης πνευματικῆς οἰκογενείας, ἡ ὁποία ονομάζεται Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὀφείλεις νὰ ζῆς εἰρηνικῶς μετὰ τῶν ἀδελφῶν σου, ἐπιδιώκων την πραγματοποίησιν τοῦ κοινοῦ καὶ ἱεροῦ σκοποῦ τῆς Εκκλησίας. Ἀλλ’ ἐὰν ἀδελφός τις παρεκτραπῇ ἐκ τῆς ὁδοῦ τῆς ἀρετῆς καὶ δικαιοσύνης, ἐὰν σὲ ἀδικήσῃ, τί πρέπει νὰ κάμῃς; Δὲν πρέπει νὰ τὸν ἀντιπαθήσῃς. Δεν πρέπει νὰ διακόψης σχέσεις, καὶ ἡμέραν μὲ τὴν ἡμέραν καὶ νύκτα μὲ τὴν νύκτα ἡ ἀντιπάθεια ν’ αὐξάνῃ καὶ τὸ χάσμα νὰ εὐρύνεται καὶ ὁ Σατανᾶς καὶ τὰ ὄργανά του νὰ ἐπιχαίρουν καὶ νὰ θριαμβολογοῦν λέγοντες «Ποῦ εἶνε ἡ ἀγάπη, ποῦ εἶνε ἡ εἰρήνη τῶν χριστιανῶν;». Η ψυχρότης δὲν εἶνε καλή. Η διάστασις δὲν εἶνε συμφέρουσα οὔτε διὰ τὰ ἄτομα οὔτε διὰ τὴν Ἐκκλησίαν. Σφιγκτά πρέπει νὰ εἶνε συνδεδεμένοι οἱ χριστιανοί. Τι πρέπει, λοιπόν, νὰ γίνῃ πρὸς ἀποκατάστασιν τῆς εἰρήνης τῆς διαταραχθείσης ἐξ ἀφορμῆς τῆς ἀναρμόστου συμπεριφορᾶς τοῦ ἀδελφοῦ; Θὰ ὑπάγῃς πρὸς συνάντησίν του. Δὲν θὰ εἶνε ἄλλος παρών κατὰ τὴν συνάντησιν. Μόνοι, ἐν πνεύματι ἀγάπης, θὰ προσπαθήσετε να λύσετε την μεταξύ σας διαφοράν. Ὁμίλησε εἰς τὸν ἀδελφόν σου μὲ εἰλικρίνειαν, ἔλεγξέ τον διὰ τὸ συγκεκριμένον γεγονός, ποὺ διετάραξε τὰς ἁρμονικάς σας σχέσεις, ἔλεγξέ τον διὰ τὴν ἀνάρμοστον συμπεριφοράν του, καὶ προσπάθησε νὰ τὸν ἐπαναφέρῃς εἰς τὴν τάξιν, εἰς τὴν εὐπρέπειαν, εἰς τὴν δικαιοσύνην. Ανεγνώρισε το σφάλμα του; Ἀπεδοκίμασε τὴν ἀνάρμοστον συμπεριφοράν του ; Εἶπε τὸ «μετανοώ»; Κατήγαγες νίκην περιφανῆ κατὰ τοῦ Σατανᾶ. Ἔσβησες τὸ ὀλέθριον πῦρ τῆς ἀντιπαθείας. Ἐκέρδισες τὸν ἀδελφόν σου. Ἐὰν ὅμως; ἐκεῖνος δὲν θέλῃ ν’ ἀκούσῃ τὴν φωνὴν τοῦ ἐλέγχου σου, μη σταματήσῃς. Μή ἀπογοητευθῇς. Ἀλλ’ ἔντεινε τὸν καλὸν ἀγῶνα. Παράλαβε μαζί σου καὶ ἕνα ἢ δύο ἄλλους ἀδελφούς, ἵνα ἐπὶ στόματος δύο μαρτύρων σταθῇ πᾶν ρῆμα. Κάλεσέ τον καὶ παρουσίᾳ αὐτῶν ἐπανάλαβε τὸν ἔλεγχον. Ἴσως τήν φορὰν αὐτὴν ἐντραπῇ καὶ ἀναγνωρίσῃ τὸ σφάλμα του. Ἐὰν δὲ καὶ τὴν φορὰν αὐτὴν δὲν ἀκούσῃ, ἀνάφερε τὸ γεγονὸς εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Ὄχι, δηλαδή, εἰς δύο ἢ τρεῖς, ὡς εἰς τὴν προηγουμένην προσπάθειάν σου, ἀλλ ̓ εἰς περισσοτέρους, εἰς τὴν ἐκκλησιαστικὴν κοινότητα, εἰς τὴν ὁποίαν ἀνήκετε. Γνωστοποίησε τὸ θλιβερὸν γεγονὸς εἰς τὴν Εκκλησίαν, διὰ νὰ βοηθήσουν ὅλοι οἱ πιστοὶ πρὸς ἄρσιν τοῦ σκανδάλου καὶ εἰρηνοποίησιν. Οι προεστῶτες τῆς Ἐκκλησίας θ’ αναλάβουν την πρωτοβουλίαν τῆς εἰρηνεύσεως. Θὰ καλέσουν τὸν παρεκτραπέντα ἀδελφὸν καὶ θὰ προσπαθήσουν νὰ τὸν ἐπαναφέρουν εἰς τὴν τάξιν. Ἴσως ἐντραπῇ καὶ συμμορφωθῇ. Ἀλλὰ ἐὰν καὶ τὴν φορὰν αὐτὴν δὲν ἀκούσῃ, ἐὰν δὲν ἀκούσῃ τὴν φωνὴν τῶν προεστώτων καὶ δὲν συμμορφωθῇ πρὸς τὴν ἀπόφασιν τῆς Ἐκκλησίας, ἥτις ἀπόφασις εἶνε καὶ ψῆφος Θεοῦ, τότε πλέον ὁ ἄνθρωπος αὐτός, σκληρότητα καὶ πώρωσιν καρδίας ἐπιδεικνύων, ἐκκόπτεται ἐκ τοῦ σώματος τῆς ̓Εκκλησίας, καὶ πρὸς τὸν τοιοῦτον οὐδεμίαν σχέσιν καὶ ἐπαφὴν πρέπει νά ἔχουν οἱ πιστοί. Ιδού καὶ ἐπὶ λέξει ο κανὼν τοῦ Κυρίου, ὅστις ρυθμίζει τὰς σχέσεις τοῦ χριστιανοῦ πρὸς ἁμαρτάνοντα καὶ σκανδαλίζοντα ἀδελφόν «Ἐὰν ἁμαρτήσῃ εἰς σὲ ὁ ἀδελφός σου, ὕπαγε καὶ ἔλεγξον αὐτὸν μεταξὺ σοῦ καὶ αὐτοῦ μόνου· ἐάν σου ἀκούσῃ, ἐκέρδησας τὸν ἀδελφόν σου· ἐὰν δὲ μὴ ἀκούσῃ, παράλαβε μετὰ σοῦ ἔτι ἕνα ἢ δύο, ἵνα ἐπὶ στόματος δύο μαρτύρων ἢ τριῶν σταθῇ πᾶν ρῆμα. Ἐὰν δὲ παρακούσῃ αὐτῶν, εἰπὲ τῇ ἐκκλησίᾳ ἐὰν δὲ καὶ τῆς ἐκκλησίας παρακούσῃ, ἔστω σοι ὥσπερ ὁ ἐθνικὸς καὶ ὁ τελώνης» (Ματθ. 18, 15-17).
Απόσπασμα από το βιβλίο του μακαριστού επ. Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτη με τίτλο “ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΜΟΙ”